A ja czekam… to niezwykła książka obrazkowa autorstwa Davide’a Cali z czarno-białymi ilustracjami Serge’a Blocha. Biel tła i czerń delikatnej kreski podkreślone zostają pojawiającą się na każdej stronie czerwoną nitką. To nitka wiążąca wszystkie momenty naszego życia w całość. Na 56 stronach czarno-białe postaci snują historię, która może być historią naszą, historią naszych bliskich, naszych rodziców lub dziadków. To ciąg wydarzeń: radosnych i smutnych, oczekiwanych i niespodziewanych, ale zawsze poruszających do głębi. Wspaniały prezent dla czytelnika w każdym wieku i na każdym etapie życia. Książka urzeka prostym pomysłem i wzrusza do łez…
W 2005 roku książka otrzymała nagrodę Baobab w kategorii „Album” podczas Salonu Młodzieżowej Książki i Prasy w Montreuil (Francja).
To książka, która od tygodni jest ciągle na pierwszym miejscu w moim sercu. Ostatnio ukazało się wiele książek, które miały być dla dzieci, a okazały się lekturami całkowicie uniwersalnymi. Dla dzieci, dorosłych i staruszków. Ale ta jest szczególna. Jest niezwykle dojrzała i przedstawia życie takim, jakie ono jest naprawdę. Odarta z wielobarwnych ilustracji uzupełniających skromną treść. Prosta czarna kreska podkreśla tu wagę krótkich zdań i powagę pojedynczych słów. Z każdą stroną książki narasta wzruszenie, nad którym trudno zapanować. Ale konieczne jest czytanie jej powoli, z uwagą. Nie należy kartkować jej zbyt szybko, nie wolno z niej nic uronić. Pozostawia wtedy niezatarty ślad w duszy i umyśle. Dzieciom uświadamia, że życie nie polega jedynie na dostawaniu tego, czego się od niego oczekuje. Dorosłym – że warto z życia czerpać jak najwięcej póki jest na to czas i nie warto zwlekać z pewnymi od lat odkładanymi decyzjami. A staruszkowie odnajdą w niej podsumowanie swojego życia i odkryją radość w jego ostatnim etapie, nawet jeśli już jej na co odzień nie dostrzegali…
Podczas lektury książki „A ja czekam…” zaszkliły mi się oczy. Jest tak głęboka mimo swej prostoty, że cały czas jestem nią oczarowana. Ofiarowałam ją przyjacielowi, który z powodu swego zaawansowanego wieku, utracił nadzieję na przeżywanie miłości od nowa. Mam nadzieję, że ta książka natchnie go do otwarcia się na uczucia.
Tamara Kurowska, recenzja z portalu mus.com.pl
